با سلام و درود به اشرف نشینان خسته، امیدواران از بند رسته، خواهرانی که به بیرون زندان چشم دوخته و برادرانی که شب و روز خواب خانه و خانواده را می بینند؛ سالهاست برای رهایی از جهنم اشرف لحظه شماری می کنند.

روزی که آماده حرکت بودیم و برای چندمین بار عزم سفر به سوی عراق و آمدن به دیالی ، خالص ، بعقوبه ، زندان اشرف و نهایتا قرار گرفتن در جوار شما را داشتیم، از قبل می دانستم و می دانستیم که به برکت مکان و لطف زمان و خواست خدای بیخدای فرقه یعنی رجوی و رجویه، از ملاقات حضوری و در آغوش گرفتن یاران عزیز سفر کرده ام خبری نیست.

بیجا نگفته و غیب نمی گویم و قصاص قبل از جنایت هم نمی کنم، واقعیت همین است، رجوی با خانه و خانواده ها در ستیز و دشمن است. چون خود را مالک اصلی و مطلق کلیه اعضای فرقه می داند، گاه فراموش می کند که همین زنان و مردان روزگاری عضو کانون گرم خانواده ای در جنوب و پدر فرزندی در شمال، مادر دختری از سرزمین آفتاب و عزیز و دلبند پیرزنی در مغرب زمین ایران بوده اند. پس بی دلیل نیست که از کرد و لر و ترک و بلوچ تا دختران قالیباف و زعفران کاران خراسان، همه و همه خود را به جلوی زندان اشرف رسانده و در مراسم اشک ریزان سهیم و شریکند. همه در کنار هم با درد و رنجی مشترک، مساوی که از سوی خدای بیخدای فرقه برایمان رقم زده و روا داشته اند. همدل و همصدا فریاد میزنند، فرزندم بیا، برادر و خواهر ، پدر و مادرم بیا .

راستی جرم ما چیست؟ گناه ما چیست؟ مگر پدر و مادر ، برادر و خواهر یا فامیل بودن جرم است؟ آری در فرقه رجوی جرم بدتر از گناه و ظلم سخت تر از جفاست، چون خانواده ها مزاحم و قلوس ( انگشت ششم) تشکیلات رجوی اند؛ همان فریاد و پرخاشی که بر علیه خانواده ها تکرار می کرد و می گفت: خانواده ها قلوس یعنی انگشت ششم و مزاحم تشکیلات هستند. همین تحصن و تجمع و حضور دو ساله اشان در اطراف اشرف و فریاد گوشخراش و پیام سوزانشان دلیل دشمنی مسعود و مریم قجرند.

و اما فرصت را غنیمت شمرده و چند لحظه ای به سوی رؤیاهایم سفر می کنم و بار دیگر از خوابی که قبل از آمدنم به اشرف دیدم برای شما تعریف می کنم، قبل از شرح خواب و تعبیر آن و تفسیر آنچه بین من و رجوی گذشت یادآوری می کنم که هر آنچه در خواب دیدم بدون ذره ای کم و کاست برایتان بازگو می کنم. ببینید خواب من چگونه به واقعیت پیوست.

بله، در خواب دیدم که در جمع خانواده های جلوی زندان حضور داشتم و آنگاه که نوبت صحبت کردن به من رسید، میکروفن را بدست گرفتم و فریاد زدم "رجوی پدر سوخته دست از سر این بچه ها بردار" و باز تکرار کردم " رجوی پدر سوخته دست از سر این بچه ها بردار، بگذار آزاد شوند." در همین لحظه بود که از خواب پریدم و از شدت عصبانیت به خود لرزیدم که خدایا باز خواب زندان اشرف و فریاد اعتراض و انتقاد از رجوی با زندانش. چند هفته ای گذشت، از آنجا که من می بایست سایه به سایه خواب و رؤیاهایم حرکت کنم، روزی آماده سفر شده اسباب هجرت بستم تا هر چه زودتر خود را به چند قدمی زندانیان اشرف برسانم. من و خواب تلخ و رؤیای بهاری ام سایه به سایه همدیگر را تعقیب کردیم و منتظر تحقق عالم خواب و واقعیت بیداری شدیم تا امروز و این ساعت که زمان و مکان بر وفق مراد ما شد و اکنون در ضلع غربی زندان اشرف ( باب الاسد) ، میکروفن بدست گرفته و فریاد می زنم " رجوی پدر سوخته دست از سرعزیزانم بردار"، بگذار خودشان به اختیار و آزادانه فکر کنند و تصمیم بگیرند و مسیر ادامه زندگی اشان را انتخاب کنند، رجوی سی سال حصار و دیوار و سیم خاردار و سیاج کشیدن بر گرد عزیزان ما بس است، از خدا بترس و ذره ای شرم و حیا کن، آزادی را به زنجیر کشیدن رسم دد و دیوان و دشمنان آزادی است. " رجوی پدر سوخته دست از سر این بچه ها بردار".

فتبارک ا... احسن الخالقین
بالاخره خواب و رؤیایم به واقعیت پیوست.
تابستان 90 - عراق ، زندان اشرف

خطاب به کلیه برادران و خواهران اسیر و گرفتار در زندان اشرف (2)

ببين آمريكا چه قدر بدبخت است كه...(

تير خلاص آمانو به حيثيت آژانس

رئيس ستاد انتخابات كشور: شوراي نگهبان فراتر از 3 قوه است

توپ (گفت و شنود)

خوابی که به واقعییت پیوست!